Wiele razy się zastanawiałam na temat jedzenia martwych zwierząt. Przecież to tak jakby zwierzęta zabijali ludzi, a potem jedli ich na obiad czy jako przystawkę. Lecz czasami przeraża mnie ta cała ideologia niejedzenia mięsa, dlatego zdecydowałam się na książkę "Osobowość na talerzu".
W kilku rozdziałach mamy przedstawione zwierzęta, które najczęściej lądują na naszym talerzu. Mamy szansę, aby dowiedzieć się czegoś więcej o nich - o ich uczuciach, inteligencji, bólu. One były na swój sposób takie jak my - rozmnażały się, miały odczucia, oddychały. Nie jest to przedstawione w sposób brutalny - lecz taki jakby dla dzieci. Niekiedy jednak pojawiały się fakty znane i powszechne. To trochę taka praca jakby, podsumowująca wszystkie dotąd zebrane wiadomości o zwierzętach hodowlanych.
Według mnie głównym celem książki było uświadomienie czytelnika, że to co je to także istota żywa, która ma prawo do życia, a nie skończenia jako ludzki obiad. Oraz zastanowienia się gdzie jest granica pomiędzy kolacją, a naszym pupilkiem.
Czytając książkę przypomniały mi się momenty pobytu na wsi - wiedziałam że jadłam na obiad kurczaka czy świnkę, a chwilę wcześniej widziałam inne, które wesoło sobie biegały i żyły - to był dziwny moment uświadomienia sobie, że naprawdę jemy niewinne zwierzęta.
Jak nienawidzę koloru żółtego (jako małe dziecko moja sypialnia była żółta) to ten jest z jednej strony krzykliwy, a z drugiej taki spokojny. Przełamaniem tego jest biały kawałek wraz z narysowanymi zwierzakami. Czcionka jak dla mnie jest ciut przy mała. Za to język jest jak najbardziej przystępny i wcale nie miałam odczucia że czytam coś naukowego. Książka podzielona jest na 8 rozdziałów, znajdujących się na 300 stronach. A na końcu możemy znaleźć źródła i sami doczytać, jeśli mamy niedosyt.
Polecam dla każdego, kto chciałby przejść na dietę bezmięsną oraz zastanowić się nad ilością spożywanego mięsa.
